ÇOCUKLARINIZI DEĞİL, KAYGILARINIZI KONTROL EDİN!

Hissiyatına asırlardır imrenilen ve hep öyle kalacak olan muhteşem bir olgu, annelik…

Kadın olmanın ötesinde anne olmak, dünyaya senden bir parça getirmek, çıkarsız, koşulsuz ve saf bir sevgiyi ortaya koyabilmek kadın için son derece doyum sağlayıcı, ödüllendirici, zenginleştirici ve geliştirici bir etkinlik.

Bebek anne rahmine düştüğü andan itibaren, kendini yavaş yavaş hissettiren bebek ile anne arasındaki o büyülü bağ, bir kadın için şüphesiz o güne kadar tadılmamış bir duygu niteliğinde. Bu bağ sayesinde daha anne karnında iken anneye verilen cevaplar, anne ile bebek arasındaki iletişimin temellerini atar. “Ben buradayım” dercesine attığı tekmeler kadının annelik hissini daha da güçlendirir ve göbek bağının kesilmesi ile bu hissiyat tamamlanmış olur.

Bebek ile annesi arasındaki bu bağın bu kadar güçlü olmasının sebebi, bebeğin ilk duyduğu sesin annesinin kalbinin sesi, ilk dokunduğu yerin annesinin karnı, ilk gördüğü ve en güvenli hissettiği yerin de rahim içi olmasıdır. Dünyaya tek gerçekliğin annesi olduğu düşüncesi ile gelen bebeğin, bir oda dolusu insan arasından annesini ayırt edebilmesinin nedeninin de, en huzur duyduğu yere ulaşma isteği olduğu şüphe taşımaz bir gerçektir.

Hamilelikle birlikte oluşan bu güven bağı yaşam boyu hem anneye hem de çocuğa eşlik eder. Bu bağ çocuğun fiziksel ve sosyal dünyayı keşfetmesine yardımcı olur, hayata sağlam adımlarla başlamasına öncülük eder ve bu sayede çocuk başkalarına güven duyabilir.

Anne ile çocuk arasındaki bu bağ bazen problemlere de yol açabilir. Çocuğunu her türlü tehlikeden koruma, en iyi şekilde yetiştirme isteği annelerin kaygılanmasına yol açabilir. Bu kaygı yeterli miktarda olduğunda iyidir ancak kaygının dozu arttığında aşırı korumacı, çocuklarına yarar sağlamak yerine istemeden zarar veren anneler ortaya çıkar.

Kadınlar genelde anne oldukları zaman kendi hayatlarını unutup sadece çocukları için yaşamaya başlarlar; eşi, işi, kendi anne ve babası geri planda kalır tamamen. Çocuğu için çalışır, çocuğu için mutlu olması gerektiğine inanır hatta yemeğini bile çocuğu için yer. Hafta sonu eşiyle birlikte bir yere gitse aklı çocuğunda kalır; saat başı arayıp yemeğini yedi mi, üşüdü mü, terledi mi diye sorular sorar, şurada olsaydı ne güzel oynardı gibi milyonlarca cümle geçirir aklından. Hem kendi hem de eşi gittiğine bin pişman olur. Hâlbuki çocuk halinden gayet memnundur, annesinin sandığının aksine “annem beni terk etti” gibi bir düşünceye sahip değildir.

Bütün bu düşüncelerin yanında bir de anneler çocuklarının eli ayağı olmuş durumdadır. Çocuğun her işini annesi yapar, ona sorumluluk vermek yerine “aman yorulmasın, ben yapıvereyim zaten sonra hep kendi yapacak” gibi yanlış düşüncelerle onların yükünü azaltmaya çalışırlar. Bu da tabii ki çocuğun işine gelir, hazırda yapan biri varsa neden uğraşsın ki? Sonuçta görürüz ki, bu tip anneler çocuğunun sorumluluk almamasından şikâyet ederek daha çok kaygılanır. Kara kara düşünmeye başlar, çünkü durum içinden çıkılmaz bir hal almıştır, çocuk annesi olmadan bir şey yapamaz. Çocuğun yetişkinlikteki hayatı ve kişiler arası ilişkileri bütün bu olumsuzluklardan payını alır.

Peki, anneler çocuklarına zamanında sorumluluk vermeyi deneyerek ve hayatlarının sadece çocukları olmadığını öğrenerek; kendilerine, eşlerine, arkadaşlarına, hobilerine zaman ayırarak yaşamayı deneseler bu sorunlarla karşılaşırlar mı? O zaman “yeterince iyi anne” olabilirler mi?

Sağlıklı çocuklar, nesiller ancak onlara birey olma fırsatı verdiğimiz zaman oluşabilir. Ailelerine bağlı fakat bağımsız yetişen çocuklar; sorumluluk almaktan korkmayan, kendi kararlarını kendi alabilen, sorunlarla baş edebilen, sağlıklı ilişkiler kurabilen bireyler olurlar. Kendi benliğiyle hareket eden bireyler annesiyle birlikte var olma becerisini yaşam boyu devam ettirebilir. İleride kendisinin de yetiştireceği çocuklarla birlikte annesi sayesinde dünyaya sağlıklı bir nesil bırakabilmenin mutluluğunu yaşarlar.

Çocuklarını kontrol etmek yerine kaygılarını kontrol etmeyi öğrenen anneler, kendilerine bağlı fakat bağımsız çocuklar yetiştirirler!

Psikolog Gonca BAĞLAR

#anne #aileveçocukilişkisi #aileterapisi